نوشتن را به صورت کلی به تازگی شروع کردم و از ترس از دست دادن انگیزه ترجیح می دهم به صورت ناشناس بنویسم برخلاف توصیه متمم که محمدرضا شعبانعلی براساس تجربه اصرار دارد به معرفی خود و با هویت واقعی نوشتن.
در کل انگیزه ی نوشتن هم از متمم و شاهین کلانتری گرفتم. هرچند ناشناس بودن باعث می شود بی پرواتر بنویسیم و من قطعا تا روزی که اعتماد به نفس و جرئت پیدا نکردم به همین صورت می نویسم که امیدوارم خیلی طول نکشد و کلی هم دانش و تلاش نیاز دارم تا بتوانم خودم را معرفی کنم. این روزها وبلاگ های حرفه ای را که میخوانم چقدر به نویسندگانشان غبطه می خورم واینکه چقدر دیر شروع کردم و این ترس هم دارم که این روند را به دلایلی متوقف کنم و می دانم در این صورت دوباره چند سال بعد حسرت خواهم خورد. امید دارم اینقدر دانش و عملکرد خود را در طی وبلاگ نویسی بهبود ببخشم که بتوانم مفید واقع شوم که البته می دانم با یک ماه دوماه نوشتن این میسر نمی شود و باید مسیر طولانی را بگذرانم.
