بزرگترین اشتباهاتم در زندگی اتفاق نمی افتاد اگر کتاب آیین دوست یابی از دیل کارنگی را زودتر خوانده بودم.
در این کتاب میگوید یکی از مهم ترین نیازهای انسان احساس مهم بودن و بزرگی هست این نیاز به اندازه ی نیاز به آب و غذا حیاتی هست و اگر می خواهی در ارتباط با بقیه فرد موفقی باشی باید این نیاز انسانها را برآورده کنی.
این کتاب با کلی مثال ثابت کرده است که اکثر آدمها اشتباهات خود را توجیه می کنند و خود را مقصر نمی دانند و از چند قاتل زنجیره ای مخوف تاریخ نام برده است که خود را بی گناه و با قلبی مهربان و پاک می دانستند و نتیجه می گیرد که انتقاد و سرزنش دیگران به هیچ وجه کارساز نیست و به ضرر خود ما تمام می شود کاری که من همیشه انجام می دادم و فکر می کردم بهترین کار برای اصلاح بقیه هست و وقتی کتاب را می خواندم یک درد عمیق از دیر دانستن این نکته داشتم که باعث پسرفت من در زندگیم شده بود.
یکی دیگر از نکاتی که خیلی به آن تاکید شده بود هنر گوش سپردن هست و آن را رمز یک گفتگوی موفق می داند و اینکه هیچ چیز تا این اندازه کسی را خوشحال نمی کند و در ادامه می گوید اگر مایلید بدانید چگونه دوستی را از خود متنفر کنید دستورالعمل آن این است که به مدت طولانی به حرفهایش گوش نکنید و به محض اینکه ایده ای به ذهنتان رسید حرف او را قطع کنید و اجازه ندهید صحبتش تمام شود.
در پست های بعدی بیشتر در مورد این کتاب خواهم نوشت برای کسانی که به هر دلیلی تصمیم به خواندن این کتاب ندارند.
