به تازگی داشتم فصل آخر تجلی بخش های فلسفه اثر الن دباتن را می خواندم و به نوشته ایی رسیدم که در مطلب راز نوشته بودم و برایم جالب بود که تفکری که خودم به آن رسیده بودم را در نوشته های نیچه خواندم. و آن هم فرار نکردن از درد و رنج هست که نیچه می گوید: انسان ها مثل باغبان هستند و درد و رنج مثل کود عمل می کند و می توانیم با آن درخت زندگی را پربارتر و غنی تر کنیم. یا به عبارتی دیگر درد و رنج به عنوان سوخت خودروی زندگی عمل می کنند و اگر از انها استفاده ی صحیح کنیم می توانیم پیشرفت کنیم.
چند روزی خونه نبودم و نتوانستم وبلاگ به روز کنم ولی هنوز سر قولم هستم.
